 بسم الله الرحمن الرحیم الحمدلله رب العالمین و الصلاة و السلام علی سیدنا و نبینا ابی‌القاسم المصطفی محمد و علی اله الاطیبین الاطهرین المنتجبین الهداة المهدیین. امروز شرکت من در مجموعه‌ی زایران خاک خونین شلمچه، برای بزرگداشت یاد و نام شهیدان عزیز و مردان بزرگی است که با خون خود، با جهاد و همت خود، با عزم و اراده‌ی خود، نام شلمچه و خرمشهر و خوزستان و ایران را در تاریخ، بلند کردند. ملت ایران در دورة معاصر، هر چه عظمت و عزت در دنیا دارد، به برکت خون رزمندگانی است که در این سرزمین‌های خونین، حضور پیدا کردند و جان خود، سلامت و جوانی خود را برای اسلام، برای ملت و میهن‌شان در طبق اخلاص گذاشتند و تقدیم کردند. ایران، امروز هر چه دارد و در آینده هر چه بدست بیاورد، به برکت خون این شهیدان است. اگر این شهدایی که شلمچه، یادگار آنها و این بیابان‌های خونین، حامل نشانه‌های آنهاست، نبودند، امروز در این کشور، از استقلال ملی، از شرف ملت، از اسلام و از هیچ چیز ایرانی، نشان برجسته‌یی نبود؛ اینها در مقابل دشمن مهاجمی که بدون کمترین ملاحظه‌یی به مرزهای جغرافیایی و مرزهای ملی و مرزهای اعتقادی حمله کرده بود، ایستادند.
|
ای شهیدان، ای متفحصین ریاضت پیشه، ما علیرغم مخالفت قشرگریزان از جنگ و قوم متنفر از بوی باروت، آن‌هایی که رجعت ظاهری‌تان را عبث پنداشته و بیهوده می‌انگارند، همچنان به کار مقدس خویش ادامه خواهیم داد تا خدا چه خواهد؟
آری این سرباختگان سرافراز و بقیه‌السیف‌های دشمن‌گداز، که عرصه خاکی را بر خویش تنگ دیده‌اند، با تلاشی زایدالوصف قفس تن را شکسته و پر به اوج لایتناهی می‌کشند. همچون ابراهیم‌ها که ذرات وجودشان و بندبند تن‌شان، عاری از تعلقات دنیوی بود، به عیان دیدیم که در آخرین لحظات عروج هیچ چیزی از مال دنیا نداشت، مگر قرآن، تصویر امام و آقا، عطر، جانماز و انگشتر. و آن‌گونه بود که سزاوار عروج گشت و شایسته پرواز...
او دردمندی بود هجران کشیده که شکوه فراق را در لحظه لحظه زیستن به ترنّمی آهسته نشسته و نسیم وصال از ذرات وجودش آرام می‌وزید. هر بندبند تنش، نی‌ای بود به گستره هور و به وسعت نیستان. و آن‌گونه سوز عارفانه‌اش احساس عاطفه را به ناله وامی‌داشت.
آری، همو که با داغ و درد متولد شده، در عرصه عشق و جنون رشد یافته و در بستری از خون آرمید، شب‌زنده‌داری بیداردل، متهجدی عارف که مفهوم ژرف و مضامین بلند آیات حضرت حق را با گلویی شکافته مترنم گشته و در مقتلی سرشار از خون، آنان را عاشقانه و عارفانه چه زیبا به تفسیر نشست. رکعتین عشق بی وضوی خون مفهومی ندارد و ابراهیم، آن پیر صغیر عرفان سرخ، از جویبار خون وضو ساخت و در مصلای مقتل، قامت به صلوه عشق بست.
قامتی به بلندای تاریخ سرخ تشیع، رسته از تعلقات دنیوی و گسسته از قید تعیّن که تنها دل به او بسته بود و عاقبت به حریم قربش واصل شد. سبزپوشی که سرخی دیروزمان، مرهون آن سفر کرده است. مهاجری که با آن همه آشنا در اوج غربت و گمنامی، رو به مقتل خورشید، در شفق خون غسل وصل نمود. دل‌سوخته‌ای که سجده بر قتلگاه سرخ سرباختگان کرد و در خلوتی به گستره نخلستان مولا، به راز و نیاز با معشوق نشست و با آهی به وسعت چاه، بر داغ دل هجران کشیده و زخم دیرینه سینه خویش مرهم شهادت گذاشت. داغی که مرهمش جز شهادت نشاید. آری سر داد تا سرّ عشق همچنان سربه مهر بماند و جان داد تا راز عشق جانان سربسته.
و عاقبت دیار آشنا را به غربت خاکدان تنگ قفس ترجیح داده و قطره‌وار وصل به دریای بیکران حضرت معشوق شد.
«ابراهیم واقعاً بنده خدا بود.»
ارزش اینان نیز کم نیست
چرا که آنها، یک بار شهید شدند
اما هر یک ازاینان روزی هزاران بار شهید میشوند...
اینان را نیز واسطه ی خود قرار دهید......
نیازی به انتقام نیست....
فقط منتظر بمان.
آن ها که آزارت می دهند،
سرانجام به خود آسیب می زنند
و اگر بخت مدد کند...
خداوند اجازه می دهد تماشاگرشان باشی...
و ای خواهرم! تو هم با حفظ حجابت جهاد می کنی،
هم در راه خدا، هم جهاد با نفس و هم جهاد با کفر.
شهید ملک علی نوری
بسم رب الشهداوالصدیقین
پیامبراکرم(صلی الله علیه وآله)اول من یدخل الجنة شهید...
شهیداولین کسی است که واردبهشت میشود
/بحارالانوار{144/74}
آیاتابحال به شهدافکرکرده اید؟آیابه درددل های مادران
شهیدگوش داده اید؟همان ناله های ملایم وآرام که
ازدهلیزهای قلب مادرشهیدکه آرام گریه میکند
وباخودحرف میزند
وگاهی هم گویاباکسی صحبت میکند
که سالهاانتظارآمدنش رادردل دارند را شنیده اید؟
مادران شهیدهرروزباپسرشان درددل دارنداینچنین...پسرم،
عزیزم،بچه هاهمه امدند،دوستانت آمدنداماخبری ازتونیست
پسرم چشمانم سفیدشد آنقدرچشمم رابه در دوختم و
انتظارآمدن توراکشیدم
اگراندگی تحمل کنیم وبه خودمان اجازه بدهیم
صحبت های مادران شهیدراگوش دهیم
هرلیلی مجنون میشوداماوای برماکه حتی تحمل صدای
مادرشهیدرانداریم بااین حال آیانبایدعنوان زنده بودن راازمابردارند؟
آیاتابحال به این فکرکرده ایدکه چرامااسیرلحظه های دردناک
دنیاشده ایم؟ چرادیگربه گل سرخ عشق نمی ورزیم مگر
گل لاله بنام شهدا نبود؟هرکس باشوق یک شاخه ازگل لاله
رادرباغچه ی منزلش خاک میکرد...
پس چرادیگرمثل آن روزهاآسمان وزمین وگل وشهیدبرایمان
زیبانیستند؟
باگل لاله آرامش میافتیم اماامروزازصدای آهنگ های وحشتناک
بیگانه آرامش میابیم امروزناخن های رنگ خون گرفته حنجره ی
عفت رامی فشارندوروح دیگران رامیخراشندولطمه به عاطفه
میزند...
پاهای برهنه راه شوم رامی پیمایندهنگامیکه بادموهای برپیشانی
ریخته رامی پراکند،تازیانه ای به صورت عصمت میزند.
چشمهائیکه دل میربایند،پشت به همه ی حیامیزندوصداهای
نازک وتغییریافته،اصیل ترین عشق رابه پای داربی گناهی
میبرندوخودرابه عشق اصلی معنی میکنندودل
رامیفریبند.امروزبارنگین کمان پشت چشم،راهی برای گناه
میسازندازپله های شهوت بالامی روندسفیدی دلشان
راباسیاهی چشمانشان عوض میکندوشرم وحیارابه سرزمین
گذشتگان به سرزمین متحجرین تبعیدمیکنندوخودرابه هرصورتی
درمی آورندومترسک وارمی ایستندتاکسی باعنیبه ی چشمش
ازاوعکس فوری برداردوبرصندوق دلش پست کندحتی برای یک
لحظه بامتصل شدن به پیچک انحراف به سوی فناشدن پیش
میروند،دریغ ازیک لحظه تفکربه کجاچنین شتابان؟؟؟؟؟؟؟؟
صفای سینه رازیرچکمه های هوس ازبین میبرند
وعطرفناشدن رابه خودمیزنندودلها رابه زنجیرنگاه خودراسیرمیکنند
چشمان همیشه مشتری خودرابه اطراف میگردانندتاخریداردلشان
راپیداکننداگرچه دست های ابریشمی دارندولی دلشان ازآهن
است.شمارابه خواب غفلت میبرندوخودش بربالین شما
می ایستدتابه شرافت تن پوزخندبزند.پلکهایشان به
جای،محافظت ازچشم نگاه تدریجی رابه ارمغان
می آورند.امروزاسیرلحظات دردناک دنیاشده ایم وازهمه
چیزغافلیم چرااینقدرازشهدادورشدیم؟کاش این سئوال لابه لای
ذهنمان کمی بیشترخودنمایی میکردکه هرکدام
ازماهرروزچقدرازوقتمان رابه شهدااختصاص داده ایم؟چقدربه
آنهافکرمیکنیم؟چقدروصیتنامه های شهدارامیخوانیم؟آیالذت
باشهدابودن تابحال درماوجودداشته یانه؟
چقدرخودرامدیون خون پاکشان میدانیم؟وای برمااگرخون شان
رافرش راهمان قرارداده باشیم!تابحال چندبارشانه های
صبورمادرشهیدیاپدرشهیدرازیردستهایمان فشرده ایم تابه
آنهاآرامش بدهیم؟
درحالیکه آنهاآرام ترین زنان ومردان این سرزمین هستندونیازی به
آرامش ماندارندرحالیکه آنان هرروزهمراه وهمدم وهمزبان
شهیدشان هستندبه بیچارگانی چون مانیازندارند.
این ماییم که محتاج آنانیم.نمیدانم تابحال دلت برای تنگ شده
یانه؟نمیدانم تابحال منتظربوده ای یانه؟
اصلاچقدرانتظارکشیده ای؟انتظارآری انتظار!!
راستی میدانی اگرصاحبمان مهدی(عج)بیایدهمه مادران چشم
انتظار،دیگرانتظارشان به سرخواهدرسیداگرآقابیایدعطرشهیدفضای
دلهایمان راسرشارمی کند.اگرآقابیایدشهیدان زندگی دوباره
رادرقدم بهاری اوآغازمی کنندودریک کلام
اگرآقابیایدمادرشهیددرددلهایش رابه
آقابازگومیکندشایدمادرشهیدآن لحظه ازماهم شکایت کند
پس کمی بخودبیائیم
دنیا مشتش را باز کرد،
شهدا "گل" بودند و ما "پوچ".
خدا آنها را برد و زمان ما را…
کلمات کلیدی: